Օր մը եկեղեցիին հոգեւոր հովիւը, ժամկոչը իր քով կանչելով ըսաւ.
-Ամէն կէսօր աղքատ մարդ մը, աղտոտ հագուստներով կը մտնէ եկեղեցի եւ շատ կարճ ժամանակ մը ետք դուրս կ՜ելլէ: Կը հեռանայ յամրաքայլ, ուշադրութիւն ըրէ: Չըլլայ որ ամէն անգամ հետը բան մը տանի:
Ժամկոչը ուշադրութիւն ըրաւ եւ ճշդեց թէ իրաւ ալ, ամէն կէսօր նոյն մարդը կը մտնէր եկեղեցի:
Կը յառաջանար մինչեւ խորան, քանի մը երկվայրկեան յետոյ դուրս կ'ելլէր: Օր մը ժամկոչը կեցուց զայն ու խիստ ձայնով հարցուց.
-Ի՞նչ գործ ունիս հոս:
-Աղօթելու կուգամ: Պատասխանեց աղքատ մարդը:
Ժամկոչը զարմացած ըսաւ.
-Աղօթելո՞ւ: Այսքան կարճ ժամանակի մէջ ի՞նչպէս կ՜աղօթես: Հազիւ մտած, կ՜ելլես եկեղեցիէն:
-Այո՛, ես երկար աղօթք չեմ գիտեր: Խաչին առջեւ կը կենամ ու կ'ըսեմ. «Յիսուս, Սիմոնն է» եւ կը վերադառնամ:
Ժամկոչը ազդուած ձգեց զայն որ մեկնի:
Մի քանի օր վերջ արկածի հանդիպեցաւ աղքատիկ Սիմոնը: Ոտքը ջախջախուած էր: Հիւանդանոց փոխադրեցին: Հիւանդանոցի իր սենեակին միւս վիրաւորները շատ դժգոհ եւ պահանջկոտ էին:
Հիւանդապահուհիները կը տառապէին այս հիւանդներէ:
Քանի մը օր վերջ ամէն գանգատ դադրեցաւ, դժգոհանքը տեղի տուաւ ժպիտներու: Հիւանդապահուհիները կը զարմանային այս անակնկալ փոփոխութեան:
Հիւանդապահուհիները, հիւանդներու հարցուցին թէ ի՞նչ էր այս փոփոխութեան պատճառը: Հիւանդները պատասխանեցին.
-Սիմոնը մեզմէ շատ աւելի կը տառապի, բայց միշտ ժպտադեմ ու գոհ է: Իրմէ սորվեցանք տառապանքի մէջ ուրախ ըլլալ:
Հիւանդապահուհիները աղքատիկ Սիմոնին հարցուցին.
-Ի՞նչպէս կրնաս միշտ ուրախ ըլլալ: Անտանելի ցաւեր եւ աշխարհի վրայ ոչ ոք ունիս:
-Ի՞նչպէս ուրախ չըլլամ, երբ բարեկամս ամէն օր այցելութեան կուգայ:
Հիւանդապահուհիները զարմացած ըսին.
-Բայց մարդ չի գար քեզ տեսնելու:
Աղքատիկ Սիմոն լուսաւորուած դէմքով պատասխանեց.
-Ամէն կէսօր ԲԱՐԵԿԱՄՍ կը կայնի անկողնիս դիմաց եւ կ'ըսէ.
«ՍԻՄՈՆ, ՅԻՍՈՒՍՆ Է»:
9-Օգոստոս-2000
Комментариев нет:
Отправить комментарий